American Saddlebred - stanowi żywe odzwierciadlenie sporego wycinka historii swego kraju. Narodził się jako koń plantatorów w wyniku krzyżowania koni europejskich i amerykańskich
Wygląd[]
Jest to koń elegancki, pełen wdzięku o egzotycznej budowie. Ma wyjątkowo wysoko osadzoną, długą szyję i lekki kark; łopatki pochyłe; kłąb dobrze uformowany, usytuowany powyżej linii zadu; grzbiet mocny, krótki zad, prosty. Nogi są szczupłe, silne; pęciny długie skośne. Kopyta pozostawia się by wyrosły i dodatkowo obciąża się je ciężkimi podkowami. Maść dowolna jednolita, zazwyczaj kasztanowata lub gniada.
Historia[]
Korzeni amerykańskiego wierzchowca należy szukać u początku dziejów Stanów Zjednoczonych Ameryki. W XIX wieku północnoamerykańscy koloniści skrzyżowali rasę narragnasett z pełną krwią angielską, otrzymując konia amerykańskiego (American Horse). Narragansett był pierwszą wyhodowaną rasą w Ameryce Północnej. Wywodził się północno-wschodniej kolonii Rhode Island, w jego żyłach płynęła krew angielska i hiszpańska, szczególną cechą był inochód. Rasa wymarła pod koniec XIX wieku, lecz zanim to się stało, konie narragansett brały udział w wojnie o niepodległość USA; jednego z nich dosiadał sam Jerzy Waszyngton. Również american horse dzielnie walczyły pod siodłem o wyzwolenie północno-wschodnich kolonii spod władz Brytyjczyków, po czym - jak na ironię - zabrano go na południu, do Kentucky. Tu służył plantatorom, którzy cenili jego spokojny pewny krok oraz inochód, pozwalający jeźdźcowi wygodnie przemierzać duże odległości na plantacjach.
Amerykanom zależało na stylu, koń musiał przyciągać wzrok i dobrze wyglądać jak i w siodle tak i w zaprzęgu. Ponadto mieć siłę do pracowania na farmie i szybkość potrzebną do startowania w gonitwach. Z tego powodu w latach 30. XIX wieku konia z Kentucky skrzyżowano z morganem i domieszką krwi angielskiej. W latach 40. rasa zyskała popularność. Obecnie 60% rasy pochodzi od ogiera Denmark.
Charakter[]
Saddlebreda cechuje gorący, południowy temperament. Są to konie wrażliwe, łatwo dają się ponieść nerwom, toteż praca z nimi bywa uciążliwa. Jeździec musi się wykazać doświadczeniem, a nierzadko też silną ręka. Nieodparcie nasuwa się refleksja - najlepiej, aby właściciel półudniowca był Południowiec, przynajmniej z ducha.