Radziecki ciężki koń pociągowy - rasa konia ciężkiego zimnokrwistego pochodzenia rosyjskiego.
Wygląd[]
Mają głowę o dobrych proporcjach z wydatną szczęką i prostym lub wypukłym profilem. Szyja jest zazwyczaj krótka i muskularna, klatka piersiowa szeroka i głęboka, łopatki stromo ustawione oraz mocne. Grzbiet jest krótki, brzuch okrągły, a zad bardzo potężny. Nogi są odporne oraz mocne, z dobrymi solidnymi stawami i szerokimi owalnymi kopytami. Mają skłonność do skręcenia kopyt przednich do środka i słabości stawów skokowych. Osiąga 150-157 cm w kłębie. Najczęstsze maści to kasztanowata, gniada i dereszowata.
Historia[]
Rasa powstała pod koniec XIX wieku, a oficjalnie uznano ja w latach 40. XX w. Była tworzona poprzez krzyżówki rodzimych klaczy z ogierami belgijskimi i perszeronami, a następnie poprzez chów wsobny. Otrzymano ciężkiego konia pociągowego o masywnej budowie oraz niebywale swobodnym ruchu w stępie i kłusie. Były to najpopularniejsze konie pociągowe w ZSRR, których używano też do poprawy innych ciężkich ras. Szybko dojrzewają, lecz posiadają mniejszą odporność na choroby niż inne rasy.